‘De laatste les!’, lees ik in mijn agenda. Mét uitroepteken; je moet namelijk iets meenemen. Iets wat je altijd zal blijven herinneren aan de gehele achtweekse training Mindfulness. Ik denk dat ik daar nog heel lang over moet nadenken, maar als mijn oog dan valt op een ansichtkaart, zoals dat wel een paar keer per dag gebeurt, weet ik het ineens. Op de voorkant staat de tekst Alles komt goed, schatje. Op de achterkant een met stift beschreven groet, die steeds vager wordt vanwege het zonlicht.
Het is dan ook inmiddels twee jaar geleden dat ik de kaart ontving – ik weet het nog precies. Mijn humeur was niet al te best toen ik thuis kwam, maar dat was ik wel gewend. Ik vond mezelf een stom mens, voelde me al een hele tijd down en het feit dat ik m’n vinger er niet op kon leggen hoe dat nou kwam of wat ik eraan moest of kon doen, maakte het alleen maar lastiger. Ik stak de sleutel in het slot, opende de deur en zag het kaartje op de deurmat liggen – tekst naar boven: Alles komt goed, schatje.
Of ik toen echt de hoop had of het ook daadwerkelijk goed kwam met mij, betwijfel ik, maar ik werd direct emotioneel. Vanwege de pijn, maar ook van geluk. Ik was dankbaar voor deze lieve woorden van een vriendin.

Dus zette ik de kaart in het raamkozijn. Tegenover de stoel aan de eettafel waar ik (toen nog) dagelijks zat te tikken aan werkverslagen of in mijn digitale dagboek. Schrijven was mijn ultieme uitlaatklep en soms ook een mooie zelfreflectie.
Ik heb veel aan mezelf gewerkt sindsdien. Van trainingen tot wandelen buiten, van mijn baan in de zorg opzeggen tot ‘nee’ zeggen tegen mensen die mij uitnodigden en van alleen reizen tot stoppen met het zoeken naar liefde van anderen. Ik gaf mijn tranen meer de ruimte en stukje bij beetje voelde ik iets meer rust, al duurde dat nooit heel lang. In de basis bleef ik onrustig, zelfs toen ik weer de hoop had, dat inderdaad alles goedkomt.

Tussentijds heb ik het kaartje weleens opgeruimd. Het herinnerde me namelijk te pas en te onpas aan mijn slechtste periode. Maar als ik me dan weer rot voelde, pakte ik ‘m er toch weer bij en zette het stukje karton op dezelfde plek.
Een andere vriendin, hamerde er vaak op: mindfulness. Ik schoof het voor me uit, want ik zat laag in mijn energie. Maar in de zomer van 2019 voelde ik me ineens weer zo slecht dat ik belde naar Monique van het Centrum van Zijn. Ik wist het even niet meer en wilde per direct starten. Een paniekreactie, een vlucht. 
Maar dat ging niet, pas twee maanden later startte er weer een training.

Het telefonische contact met Monique voelde direct goed. Ze luisterde naar mijn verhaal en dacht mee. Ze vroeg of ik wilde instromen bij een groep in Harreveld, maar dat wilde ik niet. Ik wilde beginnen bij het begin, in de mooie oude abdij in Doetinchem wat me de perfecte locatie leek. Dat snapte ze direct en we maakten een afspraak voor een intake. Ook raadde ze me yoga aan.

Achteraf voelden de yogalessen als een soort warming-up – heel fijn. Ik leerde de situaties te accepteren zoals ze zijn en voelde me soms sterker worden als persoon door bepaalde houdingen aan te nemen.
Van de mindfulnesstraining was ik erg onder de indruk. Na de eerste les omschreef één van de andere cursisten deze training als een mooi cadeau aan haarzelf. Ik kan het niet beter omschrijven. De rust die ik zelf niet kon vinden, keerde terug.
En dat terwijl er best veel onrustige dingen gebeurden in de praktijk. Zo kwam ik in mijn auto stil te staan voor een rotonde terwijl het onder de motorkap begon te roken. Het was mijn eigen schuld, aangezien ik het rode lampje probeerde te vermijden.
Wat er toen door mij heen ging? Bijna niks. Ik voelde geen angst, geen paniek en geen boosheid. Ik dacht alleen maar, deze auto moet hier weg, want er vormt zich een hele file achter mij. Dus stapte ik uit en liep naar de bestuurder achter mij. Hij hielp me duwen dus dat klusje was zo geklaard.

Sinds dat moment heb ik geen auto meer. Dat is soms onhandig, als ik bijvoorbeeld lekker naar de sauna wil, maar ik ondervind er ook juist voordelen van. Kiezen hoeft niet meer, ik pak altijd de fiets. Lekker met de kop in de wind en genieten van mooie plekjes waar je anders niet komt met de wagen.

En de ingewikkelde relaties die ik had met mannen? Die zijn er niet meer. Omdat ik het niet meer ingewikkeld maak in mijn hoofd, gok ik.

Als laatste wil ik nog wat kwijt over stress en perfectionisme. Poeh, wat heb ik daar veel last van gehad. Vooral toen ik startte als online redacteur. Binnen de functie die ik bekleed, kan je het heel gek maken. Maar hoe ‘perfecter’ je alles wil doen, hoe meer stress je krijgt. Of je moet overwerken en dat lijkt me ook geen puik plan. Dus doe ik alles zo goed mogelijk binnen de 36 uur die ik werk. Een beetje stress hoort er soms wel bij, maar ik weet mezelf ook weer te kalmeren.
Deze mindset heb ik te danken aan de lessen van Monique. En het mooiste van alles vind ik, dat ik me – na zeker drie jaar – weer structureel goed voel. Héél erg goed zelfs. Daar moet ik nog aan wennen, maar ik geniet er zeker van.

Dit betekent niet dat ’t kaartje opnieuw in de schoenendoos belandt. Het mag blijven staan, aangezien de tekst mij niet meer herinnert aan de pijn, maar aan de achtweekse training Mindfulness.

Alles komt dus écht goed, uiteindelijk. En ik vind mezelf ook best een schatje.